Luke Cage - recenzja I. sezonu

Witajcie, kochani!

Czwarty już serial duetu Marvel/Netflix, który wypada w kolejności, to Luke Cage. Gościnnie postać ta pojawiła się w Jessica Jones. Teraz przyszedł czas na jej solowy występ. 

Twórca; Cheo Hodari Coker

Premiera; 30.09.2016 (Polska)

Produkcja; USA

Dystrybucja; Netflix

W rolach głównych; Mike Colter, Alfre Woodard, Mahershala Ali, Theo Rossi, Rosario Dawson, Simone Missick, Eric LaRay Harvey

W pozostałych rolach; Jaiden Kaine, Ron Cephas Jones, Karen Pittman

Nagroda; Saturn Najlepszy serial w nowych mediach

Carl Lucas (Mike Colter) to były, niesłusznie oskarżony, skazaniec, który w wyniku pewnych komplikacji w trakcie eksperymentu, zyskuje kuloodporną skórę, super-siłę oraz wytrzymałość. Ucieka z pilnie strzeżonego zakładu, przybiera nowe imię i nazwisko Luke Cage i próbuje ułożyć sobie życie na nowo. Pracuje w zakładzie fryzjerskim u Pops'a, dorabia sobie w klubie Harlem's Paradise i wiedzie mu się nie najlepiej, ale w miarę stabilnie. Nic co dobre nie trwa jednak wiecznie.

Trzech młodych opryszków okrada miejscowego mafiosa i handlarza bronią, Cornella ''Cottonmoutha'' Stokesa (Mahershala Ali). Dobroduszny i kochany przez wszystkich Pop chce poświadczyć za chłopaków i dogadać się z Cottonmouthem, mając na uwadze ich niegdysiejszą znajomość oraz niedojrzałość nierozsądnej młodzieży. Akcja jednak toczy się fiaskiem, cały zakład leży w gruzach, a Pop ginie. Cały Harlem jest wstrząśnięty, a niepraworządność szerzy się na ulicach miasta. Grabieże, nielegalny handel, pranie brudnych pieniędzy, coraz częstsze strzelaniny. Luke w końcu stwierdza, że nie może patrzeć bezczynnie jak ludzie cierpią, sam więc bierze się za wymierzanie sprawiedliwości.

Wszystko się jednak komplikuje. Stokes nie jest bowiem jedynym utrapieniem Cage'a. Do ekipy bandziorów dołącza tajemniczy wysłannik jeszcze bardziej tajemniczego Diamondbacka (Eric LaRay Harvey), Shades (Theo Rossi) oraz pani polityk Mariah Dillard (Alfre Woodard), która jest kuzynką Cornella i razem współpracują, aby zdobyć pieniądze. W taki czy inny sposób.

Na drodze Luke'a pojawia się wkrótce piękna i sprytna detektyw Mercedes ''Misty'' Knight (Simone Missick), która również chce zakuć w kajdanki oszustów czy morderców i niejako, chcąc nie chcąc, oboje współpracują ze sobą, choć Luke niejednokrotnie zostaje wciągnięty w pasmo intryg i jest oskarżany o rzeczy, których nie popełnił. Innym sojusznikiem Cage'a okazuje się być niezwykle mądra i obrotna pielęgniarka Claire Temple (Rosario Dawson), nieraz okazująca wielką pomoc kuloodpornemu herosowi, który nie na wszystko jest jednak kuloodporny. Cała ekipa zmierza do schwytania przestępców, którzy winni są śmierci wielu niewinnych ludzi.

Serial jest naprawdę ciekawy i myślę, że wcale nie gorszy od poprzednich produkcji, nawiązujących do uniwersum Marvela. Przede wszystkim klimat jest unikatowy. Akcja toczy się w Harlemie, mieście w większości zamieszkanej przez czarnoskórych (apropos wydarzenia z filmu The Incredible Hulk miały miejsce właśnie w Harlemie). Dominuje muzyka typowo jazzowa tudzież hip-hop, charakterystyczne graffiti, styl ubierania się, slang... to wszystko nadaje produkcji takiego smaczku i oryginalności. Co więcej, sama muzyka filmowa w wykonaniu Ali'ego Shaheed Muhammada i Adriana Younge'a stanowi bardzo fajne tło do wydarzeń w serialu.

Luke Cage jest ciekawie przedstawioną postacią. Jest dość tajemniczy, samotny, stroni raczej od ludzi, lecz jeśli już się angażuje w znajomość to całym sobą. W dodatku ma spore powodzenie wśród płci pięknej, nie tylko Jessica uległa jego wdziękom, lecz także Misty i Claire. Dzięki kilku retrospekcjom poznajemy jego przeszłość, zarówno wydarzenia w więzieniu, jak i wtedy, gdy był jeszcze nastolatkiem. Facet ma trudne życie i czegokolwiek się nie podejmie, tak zawsze ktoś ma na niego haka. Mam wrażenie, że jako jeden z nielicznych naprawdę kocha Harlem i ludzi, którzy w nim przebywają. Nie mówi za wiele, nie chełpi się, chowa się w bluzie z kapturem, ale jego czyny świadczą o tym, że warto walczyć o to, co kochamy.

W serialu nie ma właściwie jednego złoczyńcy, jest ich kilku i każdy z nich w jakichś patetycznych przemowach przekonuje innych o tym, jak miasto jest ważne, że się rozwija i istotny jest dobrobyt, duch Harlemu, muzyka i kultura. Prawda jest jednak taka, że nic dobrego w to miasto nie wnosili, a ich wypowiedzi nijak się mają do rzeczywistości. Mamy więc Cottonmoutha, który wydaje się być jakby liderem wśród wszystkich antagonistów. Tak naprawdę jednak jego postać w ogóle mnie nie zainteresowała, może poza złowrogim śmiechem, a i tak długo go nie było w serialu. Owszem, pokazano fragmenty jego mrocznej przeszłości i genezę powstania prawdziwego Cottonmoutha, ale... no zabrakło mi coś w jego postaci.

Znacznie ciekawiej przedstawioną antybohaterką jest Mariah Dillard, która niby początkowo wydaje się być nawet niewinna. Nie chce mieć nic wspólnego z handlem bronią ani kolejnymi morderstwami. Pragnie jedynie pieniędzy, żeby rozwijać swoją kampanię polityczną. Po kilku epizodach stwierdziłam, że to było świetne wprowadzenie. Mariah okazuje się być doskonałą manipulantką, genialnie wciskającą kit i rujnującą życie innym ludziom. Na początku jeszcze wydawała się porządną kobitką, ale potem już zmieniłam zdanie. Jej zapędy podsyca Shades, który jest nie mniejszą kanalią i ciekawi mnie jak dalej potoczą się losy tegoż zabójczego duo.

Na chwilę pojawia się także inny gracz, czyli Diamondback, który okazuje się być przyrodnim bratem Luke'a i chce go zabić, przy okazji skrzętnie zatruwając mu życie. Według mnie dodano go do produkcji tylko dlatego, żeby jakoś fajnie zakończyć pierwszy sezon, żeby Luke miał godnego swoich mocy przeciwnika. Z jednej strony to fajnie, bo walka między nimi pokazuje pełen zasób mocy i umiejętności Luke'a, ale z drugiej strony tenże villain okazuje się być bezużyteczny i mało potrzebny w serialu. Jakby go nie było to jakoś nie poczułabym się skrzywdzona.

Dla mnie ulubioną postacią w całym serialu jest Misty Knight. Jest śliczna, mądra, sprytna, uparta, momentami zabawna, troskliwa i taka naturalna. Miewa chwile gorsze czy lepsze, ale dla mnie jest taka ludzka i naprawdę fajna z niej babeczka. Nigdy się nie poddaje, choć również przeszła przez niejedno piekło. Uwielbiam Misty i choć na początku nie byłam do niej przekonana, tak cieszę się, że mi to przeszło. Jest jedną z moich ulubionych serialowych postaci. Być może ujrzę ją kiedyś z metalową, bioniczną ręką tak jak w komiksach.

Raduje mnie też ponownie pojawienie się Claire, która występuje w każdym Netflixowym serialu i jakby spaja całe to uniwersum. Jej rola, wbrew pozorom, poza opatrywaniem ran, jest niezwykle istotna i naprawdę fajnie, że wspomina o Jessice, Mattcie czy o innych ważnych wydarzeniach z poprzednich produkcji. Claire to taki Nick Fury Netflixa, można powiedzieć, zbiera powoli ekipę do kupy, dosłownie i w przenośni. Defenders assemble;P.

Efekty specjalne w serialu także są nienaganne. Może nie ma takiego potoku krwi jak w Daredevilu, ale jest mnóstwo łamania kości i pękających ścian. Luke z taką łatwością pokonuje każdego kto staje mu na drodze. Pacnie lekko gościa w twarz, a tamten ląduje na drugim końcu sali/ulicy. Podniesie rękę i lekko odepchnie delikwenta, a ten już mdleje. Wszystko zostało tak fajnie pokazane, z jaką lekkością i łatwością Luke posługuje się swoimi zdolnościami i nie musi wkładać w to dużego wysiłku.

Summa summarum, serial Luke Cage trzyma poziom wcześniejszych produkcji. Podoba mi się klimat, sceny walki, mnóstwo zwrotów akcji, które mnie niejednokrotnie wbiły w fotel, Misty Knight is my girl;P. Niemniej po macoszemu potraktowano temat złoczyńców w produkcji, a ostatnie sceny ostatniego epizodu nie dają mi spać spokojnie, bo wiem, że jeszcze tyle będzie się działo i aż boję się i cieszę jednocześnie, że kiedyś będzie mi dane zobaczyć dalsze przygody moich mniej lub bardziej lubianych herosów. Generalnie jestem zadowolona i cóż... czekam na dalszy rozwój akcji! Serial oceniam na 8/10.

Daredevil - recenzja II. sezonu

Witajcie, kochani;)

Jedziemy dalej z serialami duetu Marvel/Netflix. Tym razem przyszło mi się zmierzyć z II. sezonem przygód Diabła z Hell's Kitchen - Daredevil!

Twórca; Drew Goddard

Premiera; 18.03.2016 (Polska)

Produkcja; USA

Dystrybucja; Netflix

W rolach głównych; Charlie Cox, Elden Henson, Deborah Ann Woll, Elodie Yung, Jon Bernthal

W pozostałych rolach; Peter Shinkoda, Scott Glenn, Rosario Dawson, Vincent D'Onofrio, Geoffrey Cantor, Rob Morgan, Royce Johnson, Stephen Rider

Nagrody; Saturn Najlepszy serial w nowych mediach

                 Złota Świnka Skarbonka Ulubiony program online


Matt Murdock (Charlie Cox) za dnia pracuje jako adwokat w dosyć średnio prosperującej firmie Nelson&Murdock. Pomaga mu w obowiązkach wierny przyjaciel Foggy (Elden Henson) oraz asystentka Karen (Deborah Ann Woll). W nocy zaś Matthew przywdziewa maskę Daredevila i wymierza sprawiedliwość na własną rękę. Trzyma się jednak jednej żelaznej reguły, której nigdy nie łamie; nie zabija. Można powiedzieć, że w II. sezonie jest to taki temat przewodni, główna myśl, coś z czym Daredevilowi przyszło się zmierzyć. Czy właściwym jest zabijać w okrutny sposób paskudnych złodziejów, morderców, rzezimieszków, by nigdy więcej nikogo nie skrzywdzili, czy lepiej byłoby oddać ich w ręce sprawiedliwości, do więzienia, łudząc się, że którychś ze zbirów odkryje w sobie pokłady dobra?

Do namysłu zmusza Matta pojawienie się nowego gracza, którym jest Frank Castle (Jon Bernthal), zwany Punisherem. Z pozoru bezwzględny morderca, bez skrupułów, chwytający się najbrutalniejszych metod zabijania, wzbudza swoim postępowaniem sensację w całym mieście. Frank bowiem zabija tylko tych, którzy na to zasługują, największych złoli jakich nie widział Nowy York. Morduje tych, którzy zniszczyli mu życie i muszą zapłacić za swoje czyny.

Czy więzienna kara wystarcza? W końcu morderca wróci na wolność i będzie czynić dalej paskudne rzeczy. Gwałciciel z powrotem będzie wyrządzał krzywdę. Czy istnieje jeszcze sprawiedliwość na świecie? Światełko w tunelu dostrzega Matt, który wierzy, że w ludziach, w każdym z nas, tli się dobro i każdego można ocalić. Nie nam przychodzi decydować, kto ma żyć, a kto umierać.

Do tego, w i tak już skomplikowanym życiu Matta, pojawia się Elektra Natchios (Elodie Yung), dawna miłość ze studiów, która z pomocą Daredevila chce rozgryźć tajną organizację The Hand; bardzo niebezpieczną sektę, zagrażającą Hell's Kitchen. Nie na tym jednak kończy się ich znajomość. Stara miłość nie rdzewieje, a przy okazji Matt zakochuje się w Karen. Pikanterii całości dodaje niespodziewany powrót kilku postaci, które zdecydowanie nie ułatwią życia biednemu Mattowi jak chociażby Stick (Scott Glenn), Nobu (Peter Shinkoda), podejrzana Madame Gao czy sam Wilson Fisk (Vincent D'Onofrio), który nawet za kratami góruje nad Daredevilem i jest w stanie kupić całą policję. Diabeł więc ponownie musi ocalić miasto przed złem.

Prawdę mówiąc, mam mieszane odczucia co do tego II. sezonu. Naprawdę. Nie wiem co powiedzieć. Z jednej strony niezwykle mi się podobał, a z drugiej zostaje mi taki mętlik w głowie i niedosyt, że nie wiem w końcu jaki mam stosunek do tejże produkcji. Zacznę może od początku.

Najbardziej w całym serialu podoba mi się interakcja na linii Matt-Foggy-Karen, zwłaszcza na początku, gdy naprawdę wiedzie im się dobrze, spotykają się w barze i wszyscy są szczęśliwi. Pięknie pokazano przyjaźń między nimi i z uśmiechem oglądałam każdą scenę, gdy przyjaciele spotykali się i rozmawiali, czy to na temat firmy, czy tak po prostu. Uwielbiam Foggy'iego i jego zaangażowanie w cokolwiek się nie tknie, włącznie w przyjaźń z Mattem, która do najłatwiejszych nie należy. Tak samo kibicuję Karen i Mattowi. Wiem, że na początku łączyłam Karen i Foggy'iego, ale teraz ewidentnie zmieniam zdanie. Karen i Matt są tacy słodcy, za każdym razem jak się spotykają czuć tę niesamowitą chemię między nimi, oboje są sobą uroczo zawstydzeni. Nie wiedzą o czym rozmawiać, a nawet Matt, który ewidentnie ma powodzenie wśród płci pięknej, traci swoją pewność siebie i jakby... jest oszołomiony tym, że nie umie z siebie nic wydusić. Tak właśnie wygląda prawdziwa miłość - doprowadza cię do szaleństwa i każdą scenę interakcji między nimi oglądałam z wypiekami na twarzy!

Cieszę się, że skupiono się na postaci Matta, któremu naprawdę nie jest lekko z pogodzeniem życia osobistego, zawodowego i jeszcze tego ''superbohaterskiego''. Nie raz widzę, że chłopak nie daje rady i wymięka, już jest na skraju wyczerpania zarówno fizycznego, jak i duchowego, psychicznego. Skurczybyk się jednak nigdy nie poddaje i kiedy już chce mi się płakać i iść mu z pomocą, to wtedy on wstaje i dąży do swojego celu, nie ważne jak bardzo oberwie. Za to uwielbiam Daredevila. Nigdy się nie poddaje, jest mega-uparty i czasem mnie to irytuje, ale dzięki temu nic nie jest w stanie go złamać. Podziwiam też jego niezłomność i wiarę. Nie wspomniałam tego we wcześniejszej recenzji, ale Matt jest wierzącym katolikiem i pragnie żyć w zgodzie z Bogiem i jego przykazaniami. Dlatego nie chce zabijać.

Co nie oznacza, że Matthew jest święty, wkurzył mnie swoim wyznaniem miłosnym. Byłoby fajnie, gdyby był taki szczery z Karen, ale wolał jednak się chajtnąć z Elektrą! Ja rozumiem, że wciąż czuje do niej miętkę, że kocha ją, bo była jego pierwszą miłością, która odcisnęła dość duże piętno na jego sercu, ale no proszę. Nie czuję tej więzi między nimi, pomimo licznych flashbacków czy rozmów między nimi. Widziałabym ją z Daredevilem jako wspólnicy, razem zwalczających zło, ale że parę to nie. Pewnie gdyby nie tragiczny wypadek Elektry, to poszedłby z nią wszędzie, a tak to nie zostało mu nic więcej to wraca do Karen. Tu zachowanie pana Murdocka mi się nie spodobało.

Skoro już mowa o Elektrze to sama nie wiem co o niej myśleć, szczerze. Na pewno jest postacią intrygującą, której rola myślę, że się nie skończyła. Potrafi być seksowna, czarująca, zabójcza do potęgi, ale również momentami niepewna, łagodna i delikatna. Finałowe rozwiązane jako, że Elektra jest Black Sky, potężną bronią Ręki, której strzegą od wieków... tego trochę nie kupuję. Nie umiem wypowiedzieć się na jej temat, naprawdę.

Lepiej przyjdzie mi opowiedzieć coś o Punisherze, który jest zdecydowanie postacią kontrowersyjną, która też wywołała ogromny zamęt i to od początku trwania serialu. Wydaje się, że jest złolem bez serca, który nic więcej nie robi tylko zabija bez skrupułów. Z drugiej strony jest on mężem i ojcem, który w tragicznym wypadku stracił wszystko co miał i co było dla niego najważniejsze. W każdym jego spojrzeniu widać ból po stracie i cierpienie, ale też radość ze wspomnień, które jakimś cudem zostały mu w pamięci po wypadku, z którego jakimś cudem ocalał. Nie mogę się doczekać na solowy serial o Punisherze, bo Jon Bernthal w swoim nowym wcieleniu jest naprawdę niesamowity i cieszę się, że tejże postaci poświęcą nieco więcej uwagi.

Podoba mi się także, że postacie drugoplanowe i ich rola w serialu została bardziej pogłębiona i nie są tylko niepotrzebnym tłem. Dodatkowym niuansem jest fakt, że seriale Netflixa łączą się w spójną całość i można spotkać np. Jeri Hogarth czy Claire Temple (Rosario Dowson), które również pojawiły się we wcześniejszych produkcjach.

Nie muszę chyba wspominać o rewelacyjnej choreografii scen walk i efektach specjalnych. Krew bryzga na ekran jeszcze obficiej niż w I. sezonie i nie powiem, niejednokrotnie zbierało mi się na wymioty. Uważam to jednak za ogromny plus, bo wszystko prezentuje się bardziej naturalnie. Tak samo, jeśli chodzi o muzykę. Sądzę, że John Paesano lepiej spisał się w tymże sezonie, skuteczniej oddziałując na moje emocje.

Co do minusów... nie wiem jak mam to ubrać w słowa, żebyście mnie zrozumieli. Przede wszystkim mnogość wątków czasami doprowadzała mnie do szaleństwa. Wątek Punishera, wątek Elektry, wątek Karen, Foggy'iego, nawet pojawia się Fisk, który jeszcze bardziej komplikuje sytuację. Potem okazuje się, że to wszystko łączy się w jakąś ''logiczną'' całość. W pewnym momencie już się pogubiłam i nie wiedziałam, skąd np. Frank wie o istnieniu Ręki i czemu pomaga Daredevilowi, jak zakończyła się kwestia Blacksmitha, który niby zabił rodzinę Punishera, skąd ta chatka w lesie, jak znowu Fisk zyskuje swoją pozycję, choć nie ma pieniędzy, żeby wykupić sobie ludzi (tak przynajmniej zrozumiałam) i kto w końcu zabił szanowną panią z DA. Cieszę się, że wprowadzono nowe i ciekawe postacie czy tematy, które warto poruszyć, ale czasami łapałam się na tym, że już wszystko mi się miesza i mój mózg już nie ogarnia.

Mało tego... motyw The Hand w ogóle do mnie nie trafił czy Nobu ze swoją filozofią odnośnie Black Sky. Po co w końcu potrzebni byli ludzie, którym odsysano krew? Dlaczego byli posłuszni tym czerwonym ninjom? Dzieci w szpitalu, które zachowywały się jak zombie... ehh, to są rzeczy, które kompletnie do mnie nie trafiły. W dodatku zakończenie serialu, które niby daje nadzieję i taką motywację, a w rzeczywistości mnie osobiście zasmuciło;(. Jest sporo niedociągnięć, rzeczy, które wydają mi się zbędne i tylko komplikujące akcję.

Summa summarum, Daredevil to porządny serial, bardzo dobry, trzymający w napięciu, gwarantujący porządny wachlarz emocji, które będą targać sercem. Niemniej ma kilka wad, które muszę uwzględnić w swojej końcowej ocenie. Mam nadzieję, że następny serial okaże się bardziej optymistyczny dla głównych bohaterów pod każdym względem;). Moja ocena to 7/10.

Nowe przygody Boga Piorunów, czyli ''Thor; Ragnarok''!

Witajcie!

Oj, od bardzo dawna czekałam na ten film. Cała kampania reklamowa wywoływała u mnie istną burzę emocjonalną. Wszelkie zwiastuny, spoty telewizyjne, plakaty, fan arty... z każdej strony byłam bombardowana coraz to nowszymi informacjami i ciekawostkami, które aż kusiły i błagały, by już obejrzeć produkcję. Moja ekscytacja sięgnęła zenitu, gdy mogłam wreszcie zobaczyć najnowsze dzieło, traktujące o przygodach gromowładnego Thora. Tak więc, przejdźmy do rzeczy!

Reżyseria; Taika Waititi

Scenariusz; Craig Kyle, Christopher Yost, Eric Pearson

Premiera; 25.10.2017 (Polska)

Produkcja; USA

W rolach głównych; Chris Hemsworth, Tom Hiddleston, Cate Blanchett, Tessa Thompson, Mark Ruffalo

W pozostałych rolach; Idris Elba, Jeff Goldblum, Karl Urban, Anthony Hopkins, Benedict Cumberbatch, Taika Waititi, Rachel House, Clancy Brown, Matt Damon


Trzeba przyznać, że wcześniejsze filmy, opowiadające o przygodach Thora, nie były jakieś zniewalające. Pierwszy Thor z 2011 roku był dosyć średnią produkcją. Fabuła średnia, pomysł średni, generalnie szału nie było, ale nie można powiedzieć, że było tragicznie, bo nie było. Druga z kolei część Thora o tytule Thor; The Dark World również nie była powalająca, acz będę jedną z nielicznych osób, która uważa, że sequel jest lepszy od części pierwszej. Wiem co mówię, bo drugi film o Thorze został zasypany falą hejtu i tak czytając czy słuchając przeróżne opinie można było wysnuć wniosek, że Mroczny Świat to jest najgorszy film Marvel Cinematic Universe. Można więc powiedzieć, że gromowładny bóg miał pecha, a jedynym elementem, dla którego ludzie chwalili te filmy, to był Loki. Złą passę miał przerwać trzeci z cyklu film, który w założeniu miał wyróżniać się pod każdym możliwym względem. Czy Thor; Ragnarok to najlepszy film o blond-włosym herosie? Czy przebija Strażników Galaktyki, jeśli chodzi o poczucie humoru? A może jest to najlepsza jak do tej pory produkcja Domu Pomysłów?

Trzeci z kolei film opowiada o losach Thora (Chris Hemsworth), który musi zapobiec końcu świata, czyli tytułowemu Ragnarokowi. Wiele jednak się zmieniło od ostatnich wydarzeń. Odyn (Anthony Hopkins) został skazany na banicję i wylądował gdzieś na Ziemi, Loki (Tom Hiddleston) wprowadza anarchiczne rządy w Asgardzie, a na horyzoncie pojawia się potężna Bogini Śmierci, Hela (Cate Blanchett), która pragnie tronu i nie cofnie się przed niczym, by odzyskać to co jej się należy. Niewiele jednak Thor może zrobić, gdyż wkrótce traci swój młot, a sam ląduje na przedziwnej planecie Sakaar, gdzie na arenie gladiatorów musi zmierzyć się ze swoim ''kolegą z pracy'', czyli Niesamowitym Hulkiem (Mark Ruffalo)!.

Do kina szłam z bardzo pozytywnym nastawieniem. Długo czekałam na ten film, bo od początku wzbudził moją ciekawość. Pierwsze trailery pokazały, że będzie zabawnie, kolorowo, wręcz absurdalnie, a klimatem produkcja nawiązywać ma do lat 80., czyli że będzie jeszcze kiczowato i coś na kształt Strażników.... Ja lubię się śmiać, lubię zmiany i uwielbiam Lokiego. Powiem Wam szczerze, że w ogóle się nie zawiodłam i mogę śmiało powiedzieć. Nie traćcie czasu, tylko idźcie do kina! Film jest niesamowicie niesamowity pod każdym możliwym względem. Żeby nie było chaosu, to zacznę może od bohaterów i fabuły, a potem przejdę do części technicznej i oprawy muzycznej.

Główną siłą napędową całej produkcji jest oczywiście sam Thor i jego nietypowa relacja z Bogiem Psot i Oszustw. Thor się zmienił. Jest inny, bardziej doświadczony, sam potrafi już przewidzieć kiedy Loki kombinuje i na pewno podłapał poczucie humoru po Tony'm Starku. Wcześniej jakoś nie przepadałam za Thorem. Nie czułam z nim jakiejś emocjonalnej więzi, nie umiałam się z nim utożsamić i był dla mnie zbyt idealny. Po obejrzeniu Ragnaroku z miejsca go polubiłam i zaczęłam mu kibicować. No i w końcu dotarło do niego, że bez młota jest równie silny, a nawet silniejszy, co bez Mjolnira. Loki (którego w filmie jest zdecydowanie więcej, yay!) także się zmienił. Nadal jest złośliwym kombinatorem, ale widać, że drzemią w nim pokłady dobra i teraz, kiedy Thorowi już wszystko jedno co się dzieje z bratem i zdaje sobie sprawę, że nie odmieni natury Lokiego, ten psotnik zaczyna walczyć i upominać się wręcz o uwagę Thora. Ich skomplikowana więź jest przecudnie przedstawiona w filmie i każda scena interakcji między nimi jest bombowa.

Innym ogromnym plusem jest pokazanie przemiany jaką odbył Hulk. Potrafi mówić, potrafi zrobić coś więcej niż tylko ''Hulk, smash'', zaskakuje w pewnych momentach. Zielony Olbrzym przypomina małe dziecko, które jest impulsywne, uparte i obrażalskie. Hulk tym razem odgrywa sporą rolę w filmie i cieszę się, że miał okazję pokazać, że nie jest tylko bohaterem drugoplanowym, jak to we wcześniejszych filmach się zdarzało (nie wliczam tutaj The Incredible Hulk, gdzie w rolę wcielił się Edward Norton). Tak samo Bruce Banner, po 2 latach nie bycia w swoim właściwym ciele, również okazał się być ciekawie napisaną postacią.

Warto też wspomnieć o dwóch głównych postaciach kobiecych, a mianowicie Heli oraz Valkirie (Tessa Thompson). Ta pierwsza to jest istne zło! Może jej motywy mnie specjalnie nie przekonały. Owszem, chce rządzić Asgardem, ale jakoś nie przeszkadza jej zabijanie wszystkich mieszkańców... czerpie moc z Asgardu i jednocześnie chce zniszczyć pozostałe Dziewięć Światów. No fajnie, coś nowego. Niemniej postać wykreowana przez Cate Blanchett ma w sobie coś, co naprawdę niepokoi i wzbudza respekt. Sposób, w jaki się porusza, przemawia, patrzy, gestykuluje. Nawet jak zakłada ten swój hełm i w jednej chwili rozprawia się z co najmniej połową asgardzkich wojowników. Jest to istna maszyna do zabijana. Zdziwić też może fakt, że jej historia ma korzenie jeszcze głębiej osadzone w historii MCU, co jest niezwykle zaskakujące i osobiście zaimponowało mi pokazanie  losów Heli z perspektywy czasu.

Druga bohaterka, czyli Valkirie, jest najlepszą definicją słowa ''badass''. Asgardzka wojowniczka, która doświadczyła sromotnej klęski w bitwie, popada w alkoholizm i dostarcza kolejnych pretendentów do walki na arenie. Nie zależy jej na niczym, tylko na kolejnym mocnym trunku. Jest sarkastyczna i nieobliczalna, a sama w walce nie ma sobie równych. Wzbudza respekt zarówno Thora, jak i Lokiego, dlatego może z nią nie zadzierają;P. Jest przecież słynną Valkirią! Tessa bardzo sprawdziła się w swojej roli i chciałabym zobaczyć ją jeszcze kiedyś w akcji.

Innymi cudownymi elementami w produkcji, o których muszę napomknąć, są postać Grandmastera (Jeff Goldblum) oraz Korga (Taika Waititi, czyli sam reżyser!). Zarówno jeden, jak i drugi, to są typowi złodzieje scen. Gdziekolwiek, kiedykolwiek się nie pojawiają wywołują uśmiech na twarzy i salwę śmiechu. Kocham, kocham i jeszcze raz kocham! Cieszyć może także krótki występ Doctora Strange'a (Benedict Cumberbatch). Pojawił się dosłownie na moment, tak już można dostrzec, że sporo się doszkolił od poprzedniego jego starcia z Dormmamu. Doszedł już do pewnej wprawy i miał swoje trzy grosze do powiedzenia/pokazania.

Jedynym bohaterem w filmie, który jakoś nie bardzo przypadł mi do gustu, jest Skurge (Carl Urban). POCZĄTEK SPOJLERA Gostek, który jest popychadłem, staje po stronie Heli,  żeby potem nagle się nawrócić KONIEC SPOJLERA. Niby pięknie i szlachetnie, ale tego nie kupuję i koniec. Inne postacie, które możecie znać z poprzednich części to np. Odyn, Heimdall (Idris Elba) czy króciuchny (aż zbyt króciuchny) występ Wojów Trzech.

Co ciekawsze, najfajniejszym elementem w filmie wcale nie jest główny wątek, czyli Ragnarok, koniec świata. Bardziej wciągająca jest ta otoczka wokół, czyli pobyt Thora na Sakaarze, powstawanie teamu i próba ucieczki (coś na kształt właśnie Strażników Galaktyki).

Jeśli chodzi o efekty specjalne to jest naprawdę wysoki poziom. Wizualnie Thor; Ragnarok to istna uczta dla oczu i uszu. Jest mnóstwo kolorów, intrygujących kreatur, przeróżnych światów. To wszystko tworzy przepiękną, artystyczną całość, na którą patrzy się z rozkoszą. Nie inaczej ma się sprawa w przypadku scen walk, których jest od groma i są pokazane przecudownie. Nie ma niepotrzebnych cięć czy kadrów, wszystko widać bardzo dokładnie, czasem nawet w zwolnionym tempie. Tak samo jest z muzyką skomponowaną przez Marka Mothersbaugha, która ewidentnie nawiązuje do klimatu lat 80. Zastosowano mnóstwo charakterystycznych dźwięków, kojarzących się z minionymi latami, nie zapominając także o partii orkiestralnej. To wszystko zostało właściwie wyważone i odpowiednio dopasowane do konkretnej sceny w filmie. Dodatkowo motyw przewodni, czyli utwór Immigrant Song Led Zeppelin dostarcza jeszcze większej adrenaliny i jak ulał pasuje do filmu. Istne cudeńko dla zmysłów.

Podsumowując, Thor; Ragnarok jest filmem rewelacyjnym, który na pewno zaskakuje i zachwyca. Jest mnóstwo easter eggów, ciekawych zwrotów akcji. Z kina wyszłam jak naćpana, bo jest to niesamowite doświadczenie, totalna jazda bez trzymanki. Owszem, kilka scen było, jak dla mnie, trochę naciąganych i potraktowanych po macoszemu, zwłaszcza motyw Wojów Trzech, a niektóre dowcipy tak nie do końca bawiły i zostawiały lekki niesmak, tak ogólnie rzecz ujmując, film jest wspaniały i polecam czym prędzej wybrać się do kina! Niewątpliwe Thor 3 to najlepsza część z trylogii. Całość oceniam na porządne 9/10!

PS. Są dwie sceny po napisach. Jedna w szczególności nawiązuje do kolejnego filmu.