piątek, 13 kwietnia 2018

Jessica Jones - recenzja II. sezonu

Witajcie, drodzy Vombelkowicze:)

Fakt, że obejrzę sezon II. przygód pijanej pani detektyw był nie do podważenia. Pierwszy sezon był bardzo dobry. Porządny złoczyńca, świetna kreacja głównej heroiny i akcja trzymająca w napięciu. Dodatkowo klimat całej produkcji w stylu noir świetnie się sprawdził. Wiedziałam więc, że prędzej czy później zobaczę kolejne trzynaście epizodów. Tym razem nie byłam pewna czego się spodziewać. Nie było bowiem wspomniane kto byłby tytułowym złolem. Ponadto przez tę całą fazę na Czarną Panterę czy zbliżający się wielkimi krokami Avengers; Infinity War troszeczkę mniej się ekscytowałam następnym serialem duetu Marvel/Netflix. Mam też wrażenie, choć mogę się mylić, że i Netlix odpuścił sobie trochę promocję produkcji, ale mniejsza z większym. Czas na drugi sezon! Co u pani detektyw? Jak się sprawuje część druga?


Twórca; Melissa Rosenberg
Premiera; 08.03.2018
Produkcja; USA
Dystrybucja; Netflix
W rolach głównych; Krysten Ritter, Rachael Taylor, Carrie-Anne Moss, Eka Darville, Janet McTeer
W pozostałych rolach; J.R. Ramirez, Leah Gibson, Terry Chen, Callum Keith Rennie, David Tennant


Po wydarzeniach z The Defenders młoda pani detektyw powraca do swojego żywiołu, czyli do pracy jako prywatny detektyw. Z tym też wiąże się chlanie hektolitrów alkoholu oraz seks z przypadkowymi facetami w jakichś spelunach. Za namową swojej przyjaciółki, Trish Walker (Rachael Taylor), Jessica (Krysten Ritter) postanawia zbadać nieco swoją przeszłość, która jest dosyć mroczna. Heroina musi odkryć jak doszło do tragicznego wypadku i w jaki sposób dostała swoją super siłę. Zadanie jednak nie jest proste. Im bardziej Jess zaczyna węszyć i odkrywać kolejne tajemnice, tym więcej przeszkód staje jej na drodze. Czy Jessice uda się rozwikłać zagadkę? Będzie mogła liczyć na pomoc Jeri Hogarth (Carrie-Anne Moss)? Jaką rolę w historii odegra zmarły-acz-wciąż-żywy Kilgrave (David Tennant)?

Jak dla mnie Krysten Ritter w roli sarkastycznej i skrzywdzonej kobiety to był po prostu strzał w dziesiątkę. W każdym jej spojrzeniu czy minie widać, że przeżywa ciężkie chwile. Jessica ucieka w alkohol, przygodny seks czy pracę detektywa, żeby uciec od demonów przeszłości, które nigdy od niej nie odeszły. Tym bardziej teraz, kiedy musi skonfrontować się z mordercą, z którym łączy ją więcej niż niesamowita siła. Postać Jessici czasami wzbudza odrazę. Jak można tak upaść? Jak można swoich najbliższych, którzy są gotowi do pomocy, tak odtrącać i pogardzać? Jak można być tak złośliwym? Z drugiej strony bohaterka wzbudza współczucie i szacunek. Mimo, że przeżyła piekło pod wpływem Kilgrave'a i straciła całą rodzinę, potrafi być pomocna. Jest uparta, ciekawska, nigdy się nie poddaje, choć jak każdy ma swoje gorsze i lepsze chwile. Ma w sobie coś z bohatera, chociaż nie przepada za tym słowem. Cieszę się, że mogę być świadkiem tego jak postać Jess ewoluuje, zmienia się, musi kwestionować często też to w co wierzy. 


Tak samo cieszy mnie rozwinięty wątek nieustępliwej pani prawnik, czyli Jeri Hogarth. Zawsze wygrywa każdą rozprawę, ma wieczny as w rękawie, którego nigdy nie zawaha się użyć, nawet w najbardziej skrajnej sytuacji. Teraz niestety nawet as nie może jej pomóc w walce z nieuleczalną chorobą. Uwielbiam postać pani Hogarth, choć nie należy ona do osób o czystym sumieniu. Ma w sobie to coś, co sprawia, że chce się ją oglądać i patrzyć jak ona radzi sobie z nowo zaistniałą sytuacją. Ponadto serial ponownie rozwija wątek homoseksualności. Nie boi się pokazania ''tych'' scen. 

No dobra... teraz muszę trochę zjechać niektóre postacie. Na pierwszy ogień idzie Trish. Jejku, jak ona mnie denerwowała! Uparta kobita, która kosztem przeszłości Jess, chce zdobyć sławę. W dodatku znowu uzależnia się od specyficznej substancji, która teoretycznie sprawia, że na jakiś czas staje się silniejsza i szybsza, a w rzeczywistości odbiera jej zdolność logicznego myślenia. Ponadto tak bardzo zazdrości Jessice supermocy, że sama o mały włos głupim eksperymentem doprowadza do własnej śmierci. Trish po prostu w tym sezonie popisała się swoją lekkomyślnością, nieodpowiedzialnością i brakiem umiejętności podejmowania racjonalnych decyzji. Jestem w stanie ją zrozumieć, bo z retrospekcji też można dowiedzieć się, czemu on jest taka jaka jest i dlaczego robi to co robi, ale nie zmienia to faktu, że za każdym razem jak się pokazywała na ekranie dostawałam niemalże odruchów wymiotnych. Sama praktycznie doprowadziła do swojej klęski. Chociaż do jej postaci w poprzednim sezonie jakoś nieszczególnie się przywiązałam, tak wtedy mnie tak mocno nie drażniła. Teraz po prostu nie mogłam jej strawić. Bleh...


Nie wiem też czemu, ale nawet Malcolm (Eka Darville) trochę mnie wkurzał. Owszem, jest miły i ciągle gotowy nieść pomoc innym. Wspiera Jessicę w pracy, chociaż ta niejednokrotnie wyrzuca go na zbity pysk. Nierzadko też musi znosić docinki innych. Mimo wszystko ciągle wściubia nos w nie swoje sprawy, zamiast zająć się sobą i swoim nowym uzależnieniem, jakby zamienił jedno uzależnienie na drugie. Jego romans z Trish też jest taki naciągany, no pliz...

Powiem Wam tak. W serialu nie ma też wyraźnie zarysowanego złoczyńcy. Wcześniej był to Kilgrave, nawet ma on swój występ w bodajże jedenastym epizodzie. Powiem tylko, że główną antagonistkę gra Janet McTeer. Jej postać jest bardzo związana z przeszłością Jess. Jak już wspomniałam łączy je coś więcej niż super-siła. Ba. Nemesis Jessici jest od niej znacznie potężniejsza i do tego nieobliczalna. Raz jest sympatyczna i miła, żeby za chwilę przemienić się w bestię, bez skrupułów zabijająca kogokolwiek, kto stanie jej na drodze. Wystarczy, że ktoś powie czy zrobi coś, co ją zezłości, i zamienia się w maszynę do zabijania. Z drugiej strony, obie łączy niesamowita więź i w końcu zastanawiasz się czy antagonistka faktycznie jest antagonistką. Janet McTeer wykonała świetną robotę i widzieć, jak z przyjaznej kobitki zmienia się w potwora, było naprawdę przyjemnym doświadczeniem. Aktorski majstersztyk. Część widzów jednak może się zawieść, bo Kilgrave jednak wysoko postawił poprzeczkę i to jednak nie to samo. 


Miłym dodatkiem do produkcji jest również nowy love interest Jessici, czyli Oscar (J.R. Ramirez) oraz jego przesłodki syn, Vido. Wprowadzali trochę słoneczka w ponure życie Jess i nie da się ich nie lubić. Jest to spora rekompensata, bo z drugiej strony Chen (Terry Chen) mnie irytował, a postać Simpsona w ogóle nie wiem po co się pojawiła... 

Jeśli chodzi o muzykę w dalszym ciągu Sean Callery nie zawodzi. Elementy jazzu i rocka bardzo wpasowują się w mroczny klimat produkcji. Mam trochę problem z efektami specjalnymi. Wbrew pozorom nie ma ich wcale tak dużo. Nie ma zbyt wielu popisowych walk czy tryskającej krwi, choć i takie sceny też się zdarzają. Niemniej, przynajmniej w pierwszych epizodach, widać było, że dźwięk uderzenia nie odpowiada wymierzonemu ciosowi. Czułam, że coś tak nie dograne to było. Z dwa czy trzy razy odniosłam takie wrażenie.

Podsumowując, serial jest dość dobry. Mnie bardzo szybko wciągnął, bawiłam się przednio i cieszę się, że nie bano poruszać się wątków trudnych, jak homoseksualizm, uzależnienia różnego kalibru, demony przeszłości czy choroby. Niemniej występują pewne braki czy niedociągnięcia. W pewnych momentach serial również ciągnie się niepotrzebnie. Te 13 odcinków to jednak troszkę za dużo. Mimo, że występuje też sporo zwrotów akcji, tak np. koniec ostatniego epizodu trochę mnie zawiódł, a niektóre postacie wręcz doprowadzały mnie do nerwicy swoim postępowaniem. Nie umiem porównać tych dwóch sezonów. Na swój sposób oba są wyjątkowe. Jednak, gdybym miała jeszcze raz obejrzeć, to wzięłabym się za jedynkę. Drugi sezon Jessica Jones oceniam na takie mocne 8/10




2 komentarze:

  1. A ja nie umiem wciągnać się w 2 sezon! Próbuję, próbuję i coś nie wychodzi ><"

    OdpowiedzUsuń