''Martwica'' serca

Witajcie, kochani!

Tak się ostatnio zastanawiałam, w trakcie trwania rekolekcji wielkopostnych, czy człowiek może nie czuć nic! Żadnych uczuć, emocji...taka totalna obojętność i brak jakiejkolwiek empatii. Ani radości, ani smutku, ani zakochania, ani poczucia spełnienia, ani poczucia rozczarowania...taka totalna martwica serca!

Do czego zmierzam? Nie będę za bardzo wdrażać się w szczegóły, o czym były tegoroczne rekolekcje. Jak się zapewne domyślacie było o Bogu, Maryi, Chrystusie, także o nałogach, o pięknie, kobiecości, o wierze i o codziennych sprawach. Po prostu 6 godzin nauczania życia i wiary w pigułce. Ale tak naprawdę o co mi chodzi?

Słuchając nauczania księdza, który trafił nam się dosyć żywotny i mówił dosyć ciekawie, zdałam sobie sprawę z dwóch rzeczy. Po pierwsze, że to co mówi jest w stu procentach prawdą. Zgadzam się z nim, to o czym mówił wydawało mi się jasne i oczywiste. Uśmiechaj się często, ciesz się, że żyjesz, żałuj za swoje grzechy, rozmawiaj z Bogiem jak najczęściej, walcz ze swoimi słabościami, jeśli idziesz do kościoła z przymusu to lepiej nie idź ( tutaj może odniosę się kiedy indziej... ). Po drugie zdałam sobie sprawę...że to do mnie nie przemawia. A raczej, że nie przemawia to do mojego serca.

Z góry przepraszam wszystkich wiernych i gorliwych katolików, nie chcę nikogo z was obrazić. W tym wpisie chciałabym raczej podkreślić moje uczucia, ( a raczej ich brak ), względem nie tylko tego, co działo się w kościele i czego dotyczyły te nauki, ale także mojego życia codziennego i emocjonalnego, co dla mnie jest również bardzo ważne.

I tak siedziałam z przymkniętymi powiekami, słuchając tych mądrych kazań i dotarło do mnie...nic nie czuję. Nie czuję wyrzutów sumienia, nie czuję żalu czy smutku. Nie czuję radości, podekscytowania, empatii...no nic. Zupełna pustka. Jakbym naprawdę miała serce z kamienia albo w stanie...martwym...wiem, że brzmi to niezwykle fantastycznie i abstrakcyjnie, ale taka jest prawda! Nie wliczam tutaj stresu, którego doświadczam w szkole.
Nie tknęło mi serce, gdy miałam okazję iść do spowiedzi. Wiedziałam, że niczego nie żałuję, choć powinnam, wiedziałam, że wciąż powtarzam te same formułki i nawet gdybym jednego dnia faktycznie postanowiła się poprawić to następnego dnia od nowa zaczęłabym robić swoje. Kiedyś by mnie to może ruszyło...teraz...totalny marazm...

Jedyne, czego ostatnio doświadczam, to gniew! Wszystko i wszyscy ostatnio mnie denerwują! Mama, bo robi grajdoł w domu tak, że nie można oddychać, wujek, bo ciągle ma do mnie jakieś pretensje, a także babcia, która dołącza się do tej krytyki i mało tego to ciągle broni swojego synka, jaki to on święty nie jest, nie zauważając po kryjomu, że pije i zrujnował i wciąż rujnuje sobie życie! I do tego ''mój Krzysiu'', tak jakby moja mama już nie była jej dzieckiem! Wciąż tylko synek i synek, nie dziwię się, że moja mama czuje się mniej kochana...ale już się z tym pogodziła...to jest smutne...i wkurzające! W dodatku ten ciągły przymus, ucz się, pracuj, nie buntuj, idź do kościoła, spowiadaj się...mam dosyć tego, że wciąż inni mnie kontrolują! Nie mogę być niezależna i podejmować sama za siebie decyzje! Czasami we własnym domu czuję się jak w wariatkowie!
( chyba dojrzewam...burza hormonów... )

Kocham moją rodzinę. Kocham mój dom. Na życie nie mogę narzekać. Zawsze może być gorzej...ale naprawdę, moje serce jest poddawane niezwykłym próbom...język też, żeby nie wymlaskać jakieś głupoty i złego bądź kąśliwego komentarza...oddech...

Mam nadzieję, że mój nagły przypływ emocjonalny was nie odstrasza!^^ Muszę to po prostu z siebie wypluć zanim totalnie moje zmartwicowane serce skamienieje albo spleśnieje z tego gniewu, jeżeli już nawiedzi go jakaś emocja...



Apropos emocji...moje serduszko, dzięki magicznemu defibrylatorowi, poczuło radość i ekscytację! Właśnie wygrałam konkurs z Marvel'a! Mój chyba pierwszy udział w jakimkolwiek konkursie! Niebawem będę mogła pochwalić się koszulką z Deadpool'em ^^! Czyli może jednak coś czuję...